Het moederschap.

Ik ben nu 19 weken moeder van mijn dochtertje. ♥ Hoe bevalt het me ? Waren dit mijn verwachtingen? Hoe houd ik alle ballen hoog? Hoe red ik het als alleenstaande moeder? Tijd voor mezelf?

Ik heb eerder geschreven dat ik me geleefd voel door het moederschap, dat ervaar ik nog zo. 24/7 Draait het om de babygirl. Het ene moment kan ik dat als pittig ervaren en het andere moment is het zo wat ik altijd al wilde.

Ik probeer mensen wel eens uit te leggen hoe graag ik ooit moeder wilde worden. Je hoort toch wel eens dat vrouwen (en mannen) eerst hun eigen carrière willen opbouwen of dat ze een kindje naast hun baan nemen. Voor erbij. Zo zag ik dat nooit. Ik wilde zo graag moeder worden omdat zij of hij mijn leven zou gaan bepalen. Welke kant het ook op zou gaan. Zoals sommige weten heb ik de mogelijkheid om voorlopig niet te werken en dat vind ik erg belangrijk. Ik wil vooral deze eerste tijd met en bij haar zijn. Dat werken komt wel. Dat is nu niet mijn belangrijkste prioriteit.

Wat ik opmerkelijk van het moederschap vind is vooral de fases. En dat je wanneer je in een nieuwe fase zit de andere alweer bent vergeten. Het gaat ongelofelijk snel. Echt een rollercoaster.

Het is grappig hoe je voor dat je moeder bent over het moederschap denkt. Je denkt eigenlijk niet verder dan een baby'tje en dan het liefste 1ntje die amper huilt, eet, slaapt. Hoewel ik niet verwachtingen had had ik nooit verwacht dat ik het zo pittig op sommige momenten zou kunnen gaan vinden. Je bent 9 maanden lang bezig met het voorbereiden van bijvoorbeeld het kamertje, En nu ze er is is het goed zoals het is. Gek he.. ineens maakt dat helemaal niets meer uit. Maar wat kon ik piekeren in mijn zwangerschap over het kamertje. Alles moest zoals in mijn hoofd en dan hebben we het nog niet over die duizende lijstjes die ik maakte.

Meerdere bloggers/vloggers hebben het de laatste tijd over alle ballen hoog houden. Ik had dat heel erg. Ik wilde dat alles liep zoals iedere moeder het liefste dat heeft. Niet huilen, normaal boodschappen kunnen doen, blijven lachen, niet klagen, niet willen toegeven aan sommige situaties. Ik begin dat steeds meer los te laten. Ze mag best even huilen en ook ik mag een keer erdoor heen zitten en moe zijn. Wel vind ik het elke keer een dingetje om buiten de deur te zijn. Continu die haast in mezelf.

Ik besefte me dat ik al 4,5 maand zo leef.

De weken vliegen echt. Ik dacht altijd waar lullen die mensen nou om. Maar ik snap het niet zo goed. Sinds mijn zwangerschap kreeg ik meer last van dwangmatigheid. Ik vraag me soms af hoe ik kan genieten als de dagen vliegen. Ik heb prachtige foto's maar in mijn hoofd nog niet genoeg.

Eigenlijk is een baby zo snel geen baby meer. En dan heb ik nog mazzel gehad dat ik extra maanden kreeg omdat ze zo ontzettend klein was. Ik heb haar nooit echt door iemand anders kunnen laten vasthouden. En nu besef ik me dat dat misschien wel nooit meer gebeurd. Ze is niet een kindje dat zo in iemands armen wilt liggen. Alleen bij mij en dan het liefste op mijn borst. Maar voor je het weet hoeft ze niet meer vastgehouden te worden.. pff ik word gek als ik daar aan denk.

Maar ze wilt al zoveel en zo snel. Ze is ontzettend wijs en wilt maar al te graag van alles ontdekken. Ze heeft behoorlijke kracht in haar beentjes en trekt zichzelf dan zo op dat ze staat op mijn schoot. Hoe leuk dat allemaal is, hoe sneller het gaat en er geen weg meer terug is.

Ik ben natuurlijk een alleenstaande moeder. Dat bevalt me eigenlijk heel goed. Ik kan lekker doen wat ik wil en hoe ik het wil. Ik moet er zelfs niet aandenken dat ik haar had moeten ''delen".

Madée en ik wonen nog bij mijn ouders, broertje en zusje. Het is dus altijd wel drukke boel bij ons. Soms is dat ook lastig. En voel ik me bezwaard. Iedereen moet zachtjes doen als ze slaapt. Of nouja het liefste heb ik altijd wat meer rust. Maar ik woon wel in huis met een heel gezin. Dat is dus onmogelijk. Wanneer iedereen op maandag weer de deur uit gaat vind ik het ook heerlijk om even lekker met z'n 2tjes te zijn. Ik ben dan wel al wat tijd bezig voor een huisje en zou in een huisje kunnen maar vind ik dat echt straks wel zo leuk als dat ik dacht.. Dan ben ik echt alleen in huis met Madée. Dan zal ik ook wat verder wonen dan mijn ouders. In het nieuwe jaar ga ik dat proberen. Tijdelijk in de woonplaats waar ik wil wonen, voor een aantal weken.

Ik heb dan geen werkinkomen maar ik red me prima. Daar ben ik trots op. En dankbaar voor. Ik hoef er uiteindelijk niemand voor te bedanken. We hebben een dak boven ons hoofd waar ik het liefste ben. En ik kan mijn meisje geven wat ze nodig heeft. Daarnaast kan ik nog steeds leuke dingen doen en online shoppen. Daarover gesproken heb ik echt een koopverslaving. Sinds ik moeder ben is online shoppen mijn nieuwe hobby geworden.

Tijd voor mezelf.. laat ik het zo zeggen dat komt steeds meer. Ik ga alleen nog niet de deur zo alleen uit. Ik ben het 2 keer geweest. Maar dat is niet langer dan 2 uurtjes geweest. Ik merk dat ik toe ben aan even een lekker relaxed bad. Of een avond samen met mijn vriend of een vriendin. Ik geloof dat dat wel komt maar het is heftig als ik denk dat ik al 4,5 maand zo leef. Ik voel me al even niet meer Alyssa, maar mama.

Madée deed hazenslaapjes van 30 min waardoor ik echt totaal geen tijd had voor mezelf, douchen was al een wonder. Nu ze meer slaapt, kan ik ook eens een keertje een filmpje kijken of een blad lezen. Die momentjes voor mezelf beginnen te komen.

Het moederschap bevalt me heel goed, alsof ik eindelijk doe wat ik altijd al wilde. ♥Ik geniet enorm van alle momentjes. Onze ritueeltjes, elk lachje, elke ontwikkeling, dat koppie wat me aankijkt als ze net wakker is, het meisje die naar zichzelf kijkt in de spiegel, haar nu al eigen willetje, ga zo maar door...

Ik besef me nog altijd heel goed hoe dankbaar ik ben dat ik een dochtertje op de wereld heb gezet. Het is alles behalve vanzelfsprekend.

♥♥♥♥