Ik mis het !
Het voelt maanden geleden dat ik iets heb geschreven en online heb gezet. Ik mis het echt ! Ik vind het heerlijk om te schrijven en om je een kijkje te geven in mijn leven als (jonge) moeder. Ik krijg nog altijd leuke reacties en daar doe ik het ook voor. Ik kan die weken niet meer helemaal terug halen en bij praten maar ik zal weer blogposts online zetten !
De weken vliegen voorbij.. het is niet eens uit te leggen. Madée is alweer aankomende maandag 11 weekjes oud. Waarschijnlijk word ik onder het schrijven door z´n 10 keer onderbroken omdat ik haar zal moeten troosten, voeden of even aandacht moet geven. Maar ik ga een poging doen.
Ik heb heel wat blog stukken op mijn telefoon tussendoor geschreven, niet afgeschreven, niet over getypt en niet online gezet. Door die roze rollercoaster.
Als je me vraagt hoe ik me voel.. zoals ik eerder ergens schreef.. geleefd door het moederschap. Er waren veel momenten waarop ik met mijn handen in het haar zat. Bijna zelf mee ging huilen met Madée. Ze is heel afhankelijk van mij. (Bij mij op mijn borst is alles goed). Ze huilt vaak dagen lang. Ontroostbaar... is dagen lang wakker, en wilt niet neergelegd worden. Wel bijzonder net op moment dat ik er echt goed doorheen zat.. was ze een aantal dagen zo zoet.. zo gezellig, zo rustig en meer aan het slapen. Zo mooi om te zien hoe ze zich dan aanpast. Maar dan denk je we zijn goed op weg en dan hallo pittige huilerige dagen AGAIN..
Ik zit/zat zelfs wel tegen een postnatale depressie aan.
Niet omdat ik mijn kindje niet leuk vind, niet omdat ik het niet aan kan. Of niet omdat ik het makkelijker had voorgesteld. Maar IK vind het pïttig. Ik wil eerlijk zijn. Ik weet zeker dat er meer moeders zijn op de wereld die dit zo ervaren. En vind dat we dat moeten kunnen uitspreken. Geen 1 baby is hetzelfde. Het hoeft niet perfect te zijn. Het kan niet perfect zijn.
Het voelt dat ik me voordurend moet bewijzen.. Als alleenstaande moeder.. als moeder van 19 jaar.. En naar wie ? Naar wie moet dat eigenlijk.. het is te belachelijk voor woorden.. nog het meeste tegenover mijn ex. Haar biologische vader.. die na 3 maanden zwangerschap zich toch bedacht.. maar beter ook.. die was anders nu wel gillend weggerend.. Maar door zijn woorden voel ik wel die druk. Om mij te bewijzen. Ik moet het bijna perfect doen. Om maar niet te falen.
Hoewel ik niet veel geef om de meningen van andere, doe ik dat nu onbewust toch. Ik durf soms niet eens naar buiten, geen boodschappen te doen omdat er dan in dat loopje door de supermarkt al 10 mensen mij gek aan kijken.. ergens mee bemoeien.. en ongevraagd hun mening geven. Ik ben even op. Door de buitenwereld. Als je dit leest en moeder bent. Hoe ervaar jij dit?
Ondanks al die momenten, ben ik wel heel gek op haar! Kan ik me totaal geen leven meer zonder haar voorstellen. En ben ik super trots als ik met haar loop en dat zij mijn kindje is. Op onze goeie dagen is ze een vrolijke, lieve, wijze, gezellige baby. Brabbelt ze, ontwikkelt ze zich, lacht ze en ben ik zielsgelukkig. ♥♥♥
En dat viel best mee.. terwijl ik dit stukje typte is ze 2 keer wakker geworden. Dan ben ik al blij. Dat is wel grappig. Ik waardeer nu zulke andere dingen dan voor ik moeder was. Dit soort momenten. Even iets voor mezelf kunnen doen al is het 30 minuten. Even antwoorden op berichtjes, even kunnen plassen. HAHA! Ik hoor je denken.. die is gek!
♥