Ik vind het nog elke dag ontzettend zwaar..

Ik vroeg alleen maar om een kindje...

Soms.. Heel vaak.. Zit ik in een dipje. Ik vind het vaak onwijs zwaar. Je bent zwanger en denkt niet na of je een huilbaby of driftkikker krijgt. Madée is een meisje die een behoorlijk sterk karaktertje heeft.

Ik zit weer huilend op de bank na 50 minuten strijd. Vanaf dat Madée baby was heb ik een slaaptraining met haar gedaan wat inhield dat zij wakker in bed gelegd kon worden en dan binnen 5 min sliep. Sinds 4 weken ben ik uren aan het wiegen, door de kamer aan het lopen en ben ik kapot. Hoewel zij nog niet doorslaapt, is dat niet het geen wat me opbreekt. Puur die energie om haar weer inslaap te krijgen. Uren.. Huilen.. Gillen.. Driftbuien. Het kost zoveel energie.

Ik ben voorstander van laten huilen. Vooral omdat ik merk dat dat toch echt werkt. Dat zegt niet dat ik dat niet moeilijk vind. Ik zit huilend op de bank als ik haar zo zie. En hoor vooral.

Het is niet uit te leggen hoe ik me voel en hoe Madée is. Mensen zien deze kant van haar niet. Ik heb het grofweg onderschat. En niet z'n beetje ook. 15,5 maand is ze alweer. En het gaat nogsteeds in die ups and down rollercoaster. Tuurlijk, we hebben ook hele goeie dagen. Maar zodra er weer 1 minder goed moment is ben ik "terug bij af". Voelt het alsof ik niet een "normaal kind" heb. Maarja.. Wat is normaal. Ik vraag me zovaak af of er niet meer is dan dat ze gewoon een sterk karakter heeft.

Er is ook gewoon altijd wat.. Een sprongetje.. Tanden.. Kiezen.. Ziek.. Het houd niet op..

Ik moest gewoon even wat schrijven.. Even het van mij afschrijven. Ondertussen slaapt ze al 10 minuutjes.. Rust.. Maar in mijn hoofd hoor ik haar nog huilen.. Vanmiddag moeten we naar het CB. Voor het eerst dat ik daar echt naar toe wil. En niet om me onzeker te laten maken maar ik wil gewoon van iemand horen dat dit normaal is. Ik wil weer een leukere mama worden met meer geduld.

En hoewel het nu allemaal zwaar negatief klinkt neemt niet weg hoe gek ik op haar ben en van haar houd. Die liefde is niet te beschrijven maar ik vind het wel behoorlijk zwaar. Moeheid maakt je echt niet leuker hoor.

Ik ben benieuwd of iemand dit ook herkend. Misschien is dit wel gewoon DIE zware 15 maanden sprong.. Laat dat het alsjeblieft zijn.