Madée is alweer 10 maanden & hoe gaat het met ons?
Ja ja, het is een alweer een maand geleden dat ik wat schreef.
Madée is alweer 10 maanden, bizar he!! Over 2 maanden is ze gewoon alweer 1 jaar. BIZAR!! Ik stelde het steeds uit om er mee bezig te zijn. Over praten is al een dingetje. Ik voel ineens stress over haar verjaardag maar aan de andere kant denk ik ook voor wie moet je je zo uitsloven hoe perfect kan je het maken.. ik ben veranderd van plan want ik wil niet een overprikkeld kind. Versieringen en cadeaus vind ik wel een dingetje. Wat geef je een meisje van 1 jaar.. alle versiering die ik wil zijn "tijdelijk uitverkocht". Irritant want ik wil het nu in huis hebben omdat ik er zenuwachtig van word.
Haar ontwikkelingen gaan super, ze is heel vlot. Ze staat nu sinds een paar dagen steeds vaker los. Stapjes aan de hand. Ik vind moeders onderling wel heftig. Dit heb ik wel vaker benoemd maar ik geloof echt dat elk kindje anders is en het is niet erg als je kindje vlotter of juist minder vlot is. Als ze ouder zijn zie je echt niet oh dat kindje kon eerder lopen of kruipen of zitten. Er word zo vervelend over gedaan. En zelfs ik die niks te klagen heeft want ze is vlot vind het vervelend. Oh jouw kindje kan dat al of dat. Mijne nog niks. Schat, het maakt niet uit!! Echt niet!!
Die tandjes.. ze heeft er inmiddels alweer 5. Die heeft straks met haar verjaardag een heel gebit joh! De 2de voortand is onderweg. Verder.. Ze wet heel goed wanneer iets niet mag en heeft echt soms driftbuien.. hoe dan.. ik heb dat nog nooit gehoord over een kind van 10 maanden. Ze schud overal nee op en het eten gaat matig. Ik merk vooral door het dysmatuur gedeelte (ze was niet volgroeid in mijn buik. Ik zou moeten bevallen met 28 weken. Overlevingskans was klein & ze kreeg amper aan eten in de baarmoeder. Ze had dus een laag geboortegewicht en is nog steeds alles aan het inhalen.) Maar daardoor gaat het eten nog steeds niet zoals het "hoort te zijn" (daar gaan we weer.. waar hebben we het over.. wat is normaal). Maar ze lust heel veel en kan lekker eten, stapje voor stapje gaat het steeds beter. Ze zit gewoon nu in de periode dat alles nee is.. dus eten doet ze alleen als je haar afleid. Ik probeer daar maar gewoon in mee te gaan.
De nachten. Die gaan nu denk ik een kleine 3 weken heeeeel goed!! Ze heeft of maar 1 voeding of slaapt zelfs door. Super trots. Vannacht was wel weer even drama. Maar kreeg dan ook gisteren de melding dat ze in een sprongetje zit. En dat 6de tandje komt door! Ook maar weer aan toegeven en erin mee gaan. Ik ga niet meer uren de strijd aan. Vannacht had ze voor mijn gevoel teveel energie.. ja ze moest slapen.. maar dat was 2 uur lang een strijd. Licht aan en maar even kroelen.. Ze lacht dan ook echt om niks.. Daar kan je toch niet boos op worden?!!!
Eigenlijk hebben we samen hele gezellige dagen en momenten. We zitten echt in een goeie fase/periode. Ben dus benieuwd naar dit sprongetje die wel 38 dagen duurt (38!!!!). Benieuwd of ik dat weer heel erg ga merken. Onze autoritjes zijn super gezellig en ze begint steeds meer soort van te dansen. Te cute!
Ik film nu al een aantal maanden mijn dagelijks leven. Super leuk om te doen en vooral om weer zelf naar terug te kijken. Iets wat ik wel heb onderschat want het neemt veel werk en tijd in beslag. Hoewel ik daar gewoon mee door ga is het lastig om een goed beeld te geven van mijn leven, hoe dat nou echt gaat. Ik krijg hele leuke reacties en regelmatig de vraag of ik nog ga bloggen. Op de een of andere manier heb ik het druk.. waarmee zal je denken? Ik denk niet dat je snapt wat ik bedoel als jij niet in mijn schoenen staat. Ik wil echt niet klagen maar ik ben dagen moe en futloos. Ik wil alle aandacht aan die kleine frummel geven maar soms kom ik weken niet aan iets toe. Alles is soms teveel. Mijn emoties en gevoelens zijn ook even van slag. Ik kan soms goed met mezelf in de knoop zitten. Dat is een kant wat je niet ziet. Mijn gezondheid daarin tegen zie je ook niet aan de buitenkant maar worstel ik wel mee. En ik die maar 80 keer afspraken heb om mij weer bloot te geven en te moeten verantwoorden. Ik denk op veel momenten.. voor wie doe ik het? waarom ben ik iets verplicht? en wat als ik niet mee werk? Niemand kan je eigenlijk toch wat maken? Ik voel me de laatste tijd vooral vaak alleen. Ik ben natuurlijk nooit alleen maar mijn wereld is heel klein geworden. Ergens vind ik dat heerlijk maar ik had 2 jaar geleden niet gedacht dat mijn leven er zo uit zou zien. Zonder vader van mijn kindje, nog thuiswonend bij mijn ouders, mijn gezondheid. Mijn dochter is mijn wonder en daarvoor doe ik wat ik moet doen maar ik heb steeds meer pijn van situaties. Niemand kan me echt erin helpen, misschien wel iemand.. mijn dochter houd me staande en ik blijf doorgaan in de cirkel maar het is wel hard.
Zullen we deze blogpost leuk afsluiten??? Hier een foto van ons:
Liefsss xx en tot de volgende keer!!