Dé roze wolk en postnatale depressie.

Hoewel het misschien leek alsof ik op een roze wolk zat.. ja op dat moment dacht ik dat. Hoopte ik dat. Maar nu ik merk dat ik er nu pas op zit, weet ik zeker dat ik toen op de "verkeerde" wolk zat.

Daarom bedacht ik de roze rollercoaster. 

Het moederschap.. je doet maar wat, in de hoop dat het het juiste is.

Ik heb het in een vorige blog post kort gehad over het pittige, harde wat betreft het moederschap en dan vooral onderling.
Ik kan niet voor ALLE moeders spreken maar het moederschap is pittig. Naast dat een baby leuk lief en schattig is. Ik schrik elke keer als ik van andere moeders verhalen hoor hoe ze hun leven als net moeder omschrijven. Pittig, zwaar, mijn leven is weg, ik ben een lopend lijk, ik ben niet meer mezelf, ik wil soms mijn kind echt even niet meer zien of horen, ik voel me een automatische robot, prostnatele depressie. Etc.

Op mijn blog wil ik niet alleen maar over negatieve dingen praten maar ik vind het nog al wat.
Waar het vooral door lijkt te komen is dat je je totaal niet kan of word voorbereid op het moederschap. Op die ... buikkrampjes, sprongetjes die een baby heeft, huildagen, een huilbaby, borstvoeding (je baby moet aanhappen alsof die een burger gaat eten). HAHA! Waar gaat het allemaal over. Daar hoor je niets over van te voren. Maar er komt zoveel tegelijk op je af. We leven in 2018 en we willen zo graag taboes doorbreken. Maar wat betreft dit..

De druk op het perfect te doen ligt hoog, vooral (onbewust) tegen over andere (moeders).
Je denkt ik wil een kindje, ik wil z'n lief klein mixje van mijn partner en mij op de wereld. En hoe dankbaar iedereen waarschijnlijk ook echt is. Het is niet makkelijk.
Ik zelf zat ook tegen een postnatale depressie aan. Daarom voelt het dat er ik er iets over moet schrijven en of je nu de boodschap snapt geen idee.

Na mijn bevalling riep ik direct ik wil er nog 10! Maar hoe snel ik dat zei hoe snel ik daar van terug kom. Ik hou het er bij 1 ook omdat ik nooit had verwacht überhaupt moeder te mogen worden, maar ook omdat ik me zo voelde deze 3 pittige maanden. Zeg nooit nooit. Maar ik denk er nog wel even een aantal keer over na.

Wanneer ik nu om mij heen hoor dat sommige een kinderwens hebben, voor een kindje willen gaan. Dan denk ik in mezelf weet je het zeker, denk goed goed goed na! En nu bedoel ik het niet zo negatief. Ik ben gek op mijn dochter en ik kan en wil mij geen leven zonder haar voorstellen. Maar er komt echt meer bij kijken.
Als je dan eenmaal (in mijn geval) zwanger bent denk je totaaaaaal nog niet aan wat dan.. je denkt je bent zwanger. Maar dat is nog maar een héél klein stukje van alles wat komen gaat.

Tijdens mijn zwangerschap ging ik elke week naar een zwangerschapsclubje, z'n pufles. Hartstikke leuk en nu kwamen we gisteren na een aantal maanden weer bij elkaar. Na aanleiding daarvan schrijf ik dit nu. Het zit me toch echt niet lekker en heb bijna zoiets van ik moet er iets mee gaan doen.. en elke moeder heeft deze periode meegemaakt of zit er nog in. Sommige nog erger dan de ander. Dus je kan me niet wijs maken dat we de enige zijn. Geef er aan toe, praat erover, moeders moeten liever zijn tegen elkaar. Wees open en eerlijk, alsjeblieft. Ik wou zo graag dat ik moeders kon helpen, maar hopelijk door dit te schrijven. Dat je niet de enigste bent als je je zo voelt. Je hoeft je kindje niet altijd leuk te vinden. Er zijn soms momenten voor moeders dat ze echt het niet meer aan kunnen. Die echt doordraaien. Probeer op z'n moment de baby even neer te leggen in bed, box, en loop even een andere kamer in. Zoek hulp en neem het soms aan ook al wil je dat liever niet. Ik zelf heb ook echt heel wat weken met mijn handen in het haar gezeten. Ik kon niet meer. Ik kon haar gehuil niet meer aanhoren. Ik moest regelmatig meehuilen. Ik heb haar laten huilen in haar bedje en even tot mezelf gekomen. Om me te herpakken. En dan is een glimlachje van je baby'tje ook weer voldoende. Het gaat in vlagen. Maar ja ook ik heb ook zulke dagen gehad!
Ik zou nog veeeeeel meer hierover willen zeggen omdat ik het zo erg vind. Kan er nachten van wakker liggen.

En jij die misschien dit leest een Mommy to be bent, hoe denk je dat je leven er straks uit ziet en moeders hadden jullie van te voren de pittige dingen willen weten?!

MAAR! Om positief te eindigen. Ik kan je alleen maar vertellen dat ook al denk je dat het nooit meer goed komt of beter zal gaan die dag gaat komen. Als ze dat tegen mij zeiden lachte ik. Helaas zijn kinderen wel zo dat wanneer jij eindelijk het juiste ritme heeft ze alles weer omgooien. Maaaar er komt een moment dat je je sterker gaat voelen, minder moe, minder prikkelbaar. En dan maar later in een roze wolk, of een blauw wolk. Doe het op jouw manier !
Je bent een goeie moeder en gaat een goeie moeder worden ! Ik geloof erin. Het moederschap gaat om gevoel. En je bent echt geen slechte moeder als je er doorheen zit, je baby (even)niet leuk vind en even je baby laat huilen ! Voel je je zo ?! Een dikke dikke smakkerd van mij !

Wil je jouw verhaal kwijt of erover praten stuur me gerust een berichtje!

Volg mij: insta: xoxoxAlyssa