Mijn eerste uren met mijn dochter ♥ en de dagen in het ziekenhuis.
16.07.18 ♥
Mijn lieve dochter is geboren. Jullie hebben mijn bevallingsverhaal kunnen lezen en ik zal mijn verhaal daar vanuit verder schrijven.
Een aantal minuten oud.. de gynacoloog en de verpleegkundige zijn bezig met de wee opwekkers volledig uit zetten en van alles op te ruimen. Dit had ik niet door ! Zo gefocust op dat meisje wat op mijn borst ligt.
Ik vond het heel belangrijk dat ik huid op huid contact zou hebben met mijn dochter. Ik had daar al rekening mee gehouden van te voren. Ik had tijdens mijn bevalling al zo min mogelijk aan. Een zwarte top en een kimono. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat het ziekenhuis zich er echt aan zou houden dat ik echt wel een uur/anderhalf uur huid op huid zou kunnen mogen liggen. Van te voren wist ik zeker dat ik borstvoeding wilde gaan geven en wilde Madée de kans bieden om dat zelf te ontdekken. Ik vind dan ook dat het hiervoor gemaakt is. Zo puur en zo mooi hoe het lichaam dan werkt. Moeder natuur. Z´n kindje die gaat op de geur en de kleur af. Niet dat ze er iets mee moest doen maar ze ging er wel naar toe met haar mondje. Zo intens. Zo lief.
Omdat mijn meisje zo klein geboren werd moest zij wel zo snel mogelijk na de bevalling bijgevoed worden met kunstvoeding. Maar eerst werden we met rust gelaten en huid op huid mochten we even lekker cocoonen. Heerlijk. Kon mijn ogen niet van haar afhouden.. mijn stem die trilde van de emoties.
Telefoontjes dat ik mama was geworden. Mijn zusje belde ik en zo aandoenlijk.. Ik vertelde haar dat ze tante was geworden. Ik hoorde aan de andere kant van de lijn. ``Omaaaa ik ben tante geworden.´´ Mijn vader belde ik om te vertellen dat ze al geboren was. En dat hij de kinderen moest ophalen en mijn oma om naar het ziekenhuis te komen. Mijn broertje, mijn vriend, tante, nichtje en de andere kant van de familie belde ik. Niet dat ik nog hier veel van weet. Alles gaat langs je heen op dat moment.
Nog met zn 4en en al snel druppelde mijn vader, zusje en oma binnen. Mijn broertje zou niet kunnen komen maar hij stond er hoor!! Haar naam vertellen.. waar iedereen zo lief en leuk op reageerde. Mijn zusje wilde meteen al nooit meer weg. Haar niet loslaten. Mijn oma, haar overgrootoma. Hoe bijzonder..
Mijn meisje werd bijgevoed met een cupje door de verpleegkundige. Op welk moment ik ben gaan douchen weet ik niet meer.. kan me niet voorstellen dat ik mijn babygirl daar alleen in de kamer met mensen heb gelaten.. hmm.. al hoewel ik best wel mijn goed voelde werd ik wel nog geholpen met douchen.
Mijn tante en nichtje kwamen haar bewonderen en mijn opa zou in de avond nog komen met mijn oma. Zo lief.. Mijn dochter.. dat is z´n gek besef. Of nouja ik ben nog bezig met het te beseffen.
Mijn dochter kreeg haar geboortepakje aan.. maatje 44 en nog zwom ze erin.
Mijn lieve vriendin heeft nog van elk moment foto´s genomen. Die ik echt nodig heb om te herinneren hoe het allemaal gelopen is.
Naar een nieuwe kamer. Mijn broertje, lieve vriendin en mijn moeder waren nog even bij ons en toen was het mijn dochter, ik en haar oma, mijn moeder.
Dit was wel het moment waarop het heftig begon te worden. We waren altijd al 1 team, mijn moeder en ik maar nu moesten we echt samen aan het ´werk`. Ik probeerde Madée te voeden (wat lastig ging.. omdat ze en rond de 37 weken geboren was en daarnaast zo klein.. was het zoveel moeite om haar wakker te maken, wakker te houden en laat staan haar eigenlijk zo maar gezegd vol te proppen met eten.) Ik moest haar na de beetje aan de borst geven aan een verpleegkundige om haar bij te voeden met een cupje. De eerste nacht ging goed maar ook zo gek.. meer omdat ik niet kon geloven dat mijn eigen kindje in dat wiegje lag. Ik heb geen oog kunnen dicht doen terwijl zij heerlijk sliep. Om de 3 uur stond er een verpleegkundige in onze kamer. Om het ritueel weer aan te gaan. Dit ritueel duurde lang.. 2,5 uur en na een halfuur begonnen we weer met het zelfde. Borst en bijvoeden. Maar deze nacht had ik een lieve verpleegkundige. Ondertussen heb ik alle foto´s en ook meteen mijn bevallings-filmpje terug gekeken. Zo indrukwekkend.
De eerste nacht zat erop. Dag 1.. echt een verschrikkelijke dag. Vol met tranen en boosheid. Een nieuwe verpleegkundige die toch wel echt voor deze verschrikkelijke dag had gezorgd.
Naast de borst en bijvoeding moest ik gaan beginnen met kolven om de borstvoeding nog meer op gang te krijgen. Ik kan je vertellen als ik nu nog dat geluid ooit hoor van dat kolf apparaat zet ik het op het huilen.. En nu waren we nog langer bezig met het voedings ritueel.
Ik wilde er alles aan doen om mijn dochter borstvoeding te geven dus soms gooide ik die kolf aan de kant en dan pakte ik hem weer om toch te doen wat volgens hun het beste was. Ik ben niet snel onzeker en niet snel dat ik me van de kaart laat brengen door iemand maar deze vrouw. Zo onaardig tegen mij als kersverse mama. Mijn eerste dag als moeder had zo anders moeten zijn.
Madée moest zoveel bijvoeding krijgen dat ze alleeeeen maar sliep.. te moe.. hoe ze dan je baby behandelen is ook niet op een vriendelijke manier.
Een aantal discussies met de verpleegkundige.. hoe kan je mijn kindje die zo kwetsbaar is en echt te moe zoveel voeding geven. Ik snap dat het het belangrijkste was dat ze ging groeien maar een kindje die met 42 weken geboren word en volgroeid is krijgt dezelfde hoeveelheid.. dat kan niet.. er werd niet gekeken naar mijn babygirl zelf. Maar naar getallen. Mijn verloskundige kwam langs en dacht hier precies zo over.. dat kan niet. Er moet gekeken worden naar Madée zelf als persoon. Dat was nog niet het ergste.. een verpleegkundige die mij niet wilde helpen.. mij probeerde te dwingen om een flesje te geven en te stoppen met borstvoeding... die tegen mijn dochter praatte over mij.. je moeder dit en dat.. een halve meter van mij vandaan.. en mij alles zelf liet doen. Ik stond daar zelf dingen op te ruimen 1 dag na mijn bevalling. Absurd. Ik heb nog nooit zoveel gehuild. Tijdens het voeden, tijdens het kolven. Ik had die dag geen kracht om volledig voor mezelf op te komen. Mijn moeder en ik werden totaal geleefd.
Ik was vooral boos en verdrietig. Ik kon Madée niet vast houden.. niet van haar genieten want dan moest ik haar doorgeven. Ik voelde zoveel onmacht. In mijn ogen hield mijn moeder haar meer vast dan mij.. en niet dat dat erg was maar het deed me pijn.. Ik had het niet zonder mijn moeder gekund en niet gewild. Ik ben heeeeel dankbaar voor wat mijn moeder voor haar dus ook voor mij heeft gedaan en ik zou niet weten hoe ik haar daarvoor ooit kan bedanken. Maar dat is mijn moeder. Zij is er als iemand haar nodig heeft. Ze doet dat zonder dat ik het vraag.. zij is mijn alles altijd geweest en is alleen maar sterker geworden.
Verder over deze dag.. ik kan er nog meer woorden aan vuil maken maar de nieuwe verpleegkundige kwam om 5 uur. Gelukkig een super lieve vrouw die mij fantastisch wilde helpen. Mij hielp met Madée aanleggen aan de borst, niet meer uit onze kamer weg wilden omdat ze haar zo lief vond. Dat hoort elke verpleegkundige daar te hebben. Werken met liefde. Het gaat om kindjes. Dat is toch een mooie baan.
De nacht ging heel fijn.
Dag 2 Ik stond op met het idee dat wat er vandaag zou gebeuren ik me niet meer gek ging laten maken. En ik wilde iemand spreken over gisteren. Niemand kon dit voor mij terug draaien maar ik kon het wel vertellen zodat een andere vrouw die hier kwam te liggen dit niet zou overkomen.
Een nieuwe verpleegkundige.. een lieve bijzondere vrouw waaraan ik mijn verhaal deed, ook om haar te waarschuwen dat ik vandaag anders wilden. En zij moest mij gaan helpen.
6 Artsen in totale paniek in mijn kamer om Madée heen. Al gingen ze aan het plafond hangen ik ging niet meer in paniek raken. 1 ding.. dat ziekenhuis spoort niet. En dat noemen zich dokters en kinderartsen. Tuurlijk er zitten goeie artsen bij maar waar ze deze vandaan hadden gehaald. Blijft een vraagteken. Ik was nog ouder dan dat hun dat waren.. mijn Madée aan het huilen.. 1 arts zegt gewoon ssstt.. ssst.. ``ze gaat denk ik niet dood van een beetje huilen´´ maar hij vond het een irritant geluid.. SORRY .. en dat zijn kinderartsen..
Hoe durf je met 6 artsen mijn kamer in te stormen en dan zo te doen.. ik vroeg of ze met elkaar wilden praten en niet tegen mij. Jullie mogen in paniek raken, ik begin er niet meer aan. Ik geloof in haar. Ze was veel afgevallen, vandaar hun paniek. Ipv van 2090 gram woog ze 1980 gram.
Hun de kamer uit en ik zette die knop helemaal om. Ik pakte een stift en ging alles op z´n bord schrijven. Haar voedingen.. de tijden etc. De verpleegkundige heeft mij verteld over fingerfeeding. En ik wilde dat proberen naast borstvoeding. Ik zette het kolven door ook al vond ik het vreselijk. Fingerfeeding: bijvoeden met je vinger en een slangetje. Zo kon ik haar helpen te drinken en dus aan te komen. Voor mijn moeder werkte het cupje fijner dus gaf zij het op die manier en ik met fingerfeeding. 1 Team met zn 3en.
Om 13:00 .. We mochten naar huis.. en wat ik daar van vond. Nou heb je even.. dat is echt te bizar.. 6 artsen in de ochtend nog in paniek om haar heen en nu mochten we naar huis. Maar na een heel gesprek vertrouwde ik mijn verpleegkundige.. het zou beter voor haar en mij zijn. Eigen omgeving.. geen muren die op mij af kwamen.. geen 20 verschillende verpleegkundige die allemaal wat anders zeggen.. Als ik me beter zou voelen dan zou Madée zich ook beter voelen. En omdat ik had laten merken aan de artsen dat ik wist wat ik deed als haar moeder was het verantwoord. ♥♥♥
Even schakelen in ons hoofd.. maar we zouden om 5 uur naar huis gaan. Ik wilde nog een aantal artsen in mijn kamer zien om mee te praten. De 1 was een grappig gesprek en de ander een klaag gesprek. Ik wilde mijn dingen hebben gezegd en afsluiten. Mijn moeder ging Madée aangeven bij de gemeente. Spannend. De kraamhulp (kraamzus) gebeld om te vertellen dat we naar huis kwamen en dus iemand daarheen zou moeten komen. Mijn meisje ingevouwen als een soort burrito.. dat kleine meisje paste niet eens in de maxi cosi. Nog steeds niet hoor maar goed. Mijn vader kwam ons ophalen om naar ons eigen huisje te gaan. Fijn maar spannend.
Het is echt wel een lang verhaal geworden, misschien snap je er niets van, ben ik heel veel dingen vergeten te vertellen en lijkt het minder erg dan het was. Maar het waren 2 hele lange, pittige en vooral zware dagen met veel emoties. Het voelde als weken maar ik heb het afgesloten voor mezelf. Ons begin was pittig maar ik begon aan de kraamdagen alsof dat de eerste dagen waren. Nieuwe kans. ♥
Mijn volgende blogpost: De kraamdagen.