Moeder zijn van Fee.
18 oktober was het EINDELIJK zover. Jeffrey was jarig en m'n broer was na een maand werken in het buitenland weer thuis en zou komen eten samen met mijn ouders en broertje.
Op een 1 of andere manier vond ik dat idee heel fijn en blijkbaar zo fijn dat op het moment dat mijn familie binnenliep, het vruchtwater langs mijn benen stroomde.
M'n zwangerschap was zwaar. Niet heel zwaar maar ik had naast de kwalen & de bloedhitte, vooral last van de mensen om mij heen.
Ik irriteerde mij mateloos aan alle mensen die het geweldig vonden om mij te vertellen hoe zwanger ik er wel niet uitzag. Ik was aan bevallen toe en na 12,5 uur lag Fee op 19 oktober dan eindelijk in mijn armen.
Mijn moeder gevoel kwam direct omhoog en ik had er alle vertrouwen in dat Fee dit leven gaat rocken. Toen ze op mijn borst lag keek ze mij diep in mijn ogen aan, alsof ze even der moeder goed moest bekijken. Na zeker 2 minuten bestuderen, vond ze het goed en besloot ze lekker inslaap te vallen op m'n borst. Ik voelde haar liefde en zij die van mij .Man.. wat ging dat dieper dan ooit.
Ik had vanaf het moment dat ik zwanger was een rustig en relaxed gevoel. Ik liet alles een beetje gebeuren tot op zekere hoogte en ik vond het allemaal wel prima. Hierdoor ging ik erg relaxed de bevalling in. Ik hoorde vaak diepe wensen van andere aanstaande moeders die alles tot in details hadden gepland. Ik niet. Ik vond het onzin en ik zag het wel allemaal. Zo zou het alleen maar mee kunnen vallen en zou het lopen zoals het zou moeten lopen.
Ook met de voeding vond ik alles prima zolang Fee maar zou groeien en zich fijn zou voelen. Ik merkte dat de borstvoeding teveel gedoe was en Fee er alleen maar heel hysterisch van werd. Dat vond ik het allemaal echt niet waard en koos daardoor voor kunstvoeding. Ineens was Fee een rustige relaxen baby. Net zoals der moeder.
Overigens heb ik wel een sterke eigen mening en ik weet wat ik wil. Ik laat mij niet snel vertellen wat moet doen en hoe ik het moet doen. Ik moet mijn weg, samen met Fee & Jeffrey gaan ontdekken. Vooral niet moeilijk denken of doen. Daar word het alleen maar zwaar en moeilijk van. Naast alle dramatische hormonen heb je dan ook nog eens die ongevraagde adviezen. Nee, nee, nee & nee.
Tuurlijk, ik word echt nog wel eens onzeker. Doe ik dit wel goed? Of ze het wel leuk vind bij me? Ben ik wel lief genoeg voor der? Nee, ik doe het goed. Fee is mijn blije frummie en ik zal er zijn als ze mij nodig heeft.
Er zitten er best wel dagen tussen voor mij dat ik met mijn hoofd ergens anders zit. Ik moet mij herstellen. Shit, dat valt niet mee. Meestal moet ik dan heel erg huilen als ik der zie, terwijl ik echt geen huilerd ben. Maar hoe ze dan lacht en babbelt. Ik ben ineens hersteld van alles. Vooral als ze het bad leeg trapt omdat ze druk doet, der handen er bijna afsabbelt alsof ze nooit der speen van mij mag of s'ochtends om een uur of 5 even met der knuffel de dag alvast doorspreekt.
Overigens heb ik mij wel voorgenomen om geen overbezorgde moeder te zijn, die haar kind alleen maar vertroeteld en het harde leven uit de weg loopt. Dat leven hoort er namelijk ook bij.
Fee mag straks lekker in der tuinbroekie en der wilde haarbos het leven gaan ontdekken. Met alle liefde en geluk maar ook af en toe pijn en verdriet.
Ik heb onwijs veel geluk met haar en ze is een super baby. Ze geeft mij de liefde die ik nodig heb en ik geef haar alles wat ik heb en meer. Ik ben onwijs trots om haar moeder te zijn & hoop dat zij ooit trots is om m'n kind te zijn.